Դեպի տուն

Հայրենիքից հեռու ծնված հայերը շատ են: Նրանք դեպի տուն՝ Հայաստան է եկել կամ դեպքերի բերումով, կամ հատուկ մտադրությամբ՝ իրականացնելով պապերի կամ իրենց երազանքը: «Դեպի տուն» հաղորդաշարի յուրաքանչյուր հաղորդում մի վերադարձի պատմություն է:

Պարբերականությունը՝ ամեն կիրակի, ժամը 22:05-ին
Կրկնությունը՝ երեքշաբթի, ժամը 16:20-ին

	Րոֆֆի Պետրոսյան Րոֆֆի Պետրոսյանը կես հայ է, կես ամերիկացի: Կիսատ լինելու զգացողությունը մշտապես նրա հետ է եղել: 31 տարեկանում որոշում է գալ Հայաստան և հասկանալ՝ ինչ է նշանակում լինել հայ: Արդեն 4 տարի է Հայաստանում է, ճամփորդել է հյուսիսից հարավ, արևմուտքից արևելք ու բացահայտել իր պատմությունը, որը ցանկանում է փոխանցել իր երեխաներին:
	Նունե Մալաքյան, Արտեմ Թադևոսյան Նունեն և Արտեմը երկար տարիներ Մոսկվայում ապրելուց հետո որոշում են վերադառնալ Հայաստան: Կարճ ժամանակ է պահանջվում հայկական իրականության մեջ ներգրավվելու համար: Հայաստանում Նունեն թողնում է ակնաբույժի իր մասնագիտությունը և սկսում զբաղվել ակնապակու արվեստով, Արտեմը՝ չրի արտադրությամբ: «Մեզ համար կարևոր է մասնակցել երկրի կառուցմանը, որտեղ մեր երեխաներն են ապրելու, մենք դրա՛ համար ենք եկել Հայաստան»,-ասում են ամուսինները:
	Մինեհ Մինասյան Մինեհ Մինասյանը Հայաստան է եկել Պարսկաստանից: Հայրենադարձ իրեն չի համարում, որովհետև, ինչպես ինքն է ասում, բոլոր կարևոր որոշումները կայացրել է Հայաստանում. կրթութուն է ստացել այստեղ, ընտանիք կազմել, երեխաներ ունեցել: Վստահ է, որ Հայաստանում առկա բոլոր թերությունները խնդիրներ են, որոնք պարզապես պետք է հաղթահարել:
	Շահե Հարությունյան Շահե Հարությունյանը տարիներ առաջ եկել է Հայաստան ուսանելու, ապա՝ վերադարձել: Բայց հայրենիքի հանդեպ կարոտը նրան նորից հետ է բերել: Տուն է կառուցել սարերի մեջ՝ Արագածի փեշին, ծառեր տնկել ու անվանել «իր փոքրիկ Հայաստանը»: Վստահեցնում է, որ Հայաստանը միակ տեղն է, որտեղ կարող է ապրել:
	Վիկտորիա Ռիեդո Վիկտորիա Ռիեդոն մինչև 26 տարեկանն ապրել է Հայաստանում, հետո ամուսնացել է և տեղափոխվել Շվեյցարիա: 25 տարի հետո վերադարձել է հայրենիք: Բեմի նկարիչ է երևանյան թատրոնների տարբեր ներկայացումներում: «Մի օր ես ուղղակի որոշում կայացրեցի վեր կենալ ու գալ Հայաստան: Ընդմիշտ»,-ասում է Վիկտորիան:
	Արմիգ Փանոսյան Արմիգը Հայաստան է տեղափոխվել Լիբանանից: «Դեպի տուն վերադարձը լուծում է ինքնաճանաչողության խնդիրը, և եթե հստակ որոշումով եք գալիս հայրենիք, բոլոր խոչընդոտները հաղթահարելի են»,-ասում է նա: Չնայած դեռ որոշ դժվարություններ կան հայաստանյան առօրյային հարմարվելու առումով, արդեն իրականացրել է իր վաղեմի երազանքը և ամենակարևորը՝ ունի Հայաստան, որ տուն է:
	Սարգիս Հովակիմյան Սարգիսը Սիրիայից Հայաստան է վերադարձել 2003թ.-ին: Արդեն հիմնել է ատամնատեխնիկական լաբորատորիա: 3 երեխա ունի, տուն է կառուցել սեփական ձեռքերով և մի քանի տասնյակ ծառ տնկել: Եվ ամենակարևորը՝ ապրում է հայրենիքում:
	Հասմիկ Մովսիսյան Հասմիկ Մովսիսյանը Հայաստան է վերադարձել Մեծ Բրիտանիայից: 2008 թվ-ին հիմնադրված Music of Armenia կազմակերպությունը Հասմիկի հետ Բրիտանիայից տեղափոխվել է Հայաստան: Հասմիկը վստահ է, որ Հայաստանը շատ բան ունի ներկայացնելու աշխարհին երաժշտության բնագավառում և երջանիկ է, որ ինքը դրա ակտիվ մասնակիցն է:
	Դավիթ Թաշչյան Դավիթ Թաշչյանը կիսով չափ հայ է, կիսով չափ՝ գերմանացի: Հայաստան է տեղափոխվել Միացյալ Նահանգներից, «Դեպի Հայք ծրագրով»: «Փոքր տարիքից հայկական ամեն ինչ ինձ հոգեհարազատ էր, և երբ հնարավորություն ստեղծվեց գալու, եկա ու մնացի: Որոշ բաներ դեռ անսովոր են, դեռ պիտի հայաստանցի դառնամ: Հույս ունեմ՝ գենետիկ հիշողությունս կօգնի»:
	Վահե Թիլբյան Վահե Թիլբյանը Եթովպիայից է: 2015 թվականին Եվրատեսիլի բեմում Հայաստանը ներկայացնող համարում նվագելուց հետո նա որոշում է տեղափոխվել հայրենիք...
	Նշան Հակոբ Փափարյան Նշան Փափարյանը Հայաստան է տեղափոխվել Միացյալ Նահանգներից: «Թումո» ստեղծարար տեխնոլոգիաների կենտրոնում կինո, սցենար և մոնտաժ է դասավանդում: «Շատ եմ ուզեում, որ երեխաներս ծնվեն ու մեծանան Հայաստանում և չունենան ազգային ինքնությունը պահելու այն խնդիրները, որ ես եմ ունեցել»:
	Նաիրի Մելքոմյան, Գաբրիել Մեղրունի Նաիրին Պարսկաստանից է Հայաստան տեղափոխվել, Գաբրիելը՝ Արգենտինայից: Այստեղ ամուսնացել ու ապրում են: Գաբրիելը կիսով չափ արաբ է, ջրամատակարարման գյուղատնտես-ինժեներ է աշխատում: «Հաճախ ենք վիճում Հայաստանի նկատմամբ մեր մոտեցումների շուրջ: Ես վերջնականապես դեռ չեմ տեղափոխվել Հայաստան, շատ բաներ ինձ խանգարում են այստեղ: Դեռ արգենտինացի եմ ինձ զգում, հաճախ մտածում եմ Արգենտինա վերադառնալու մասին, իսկ Նաիրին միշտ ինձ հետ է պահում: Միևնույն է, ուրախ եմ, որ երեխաներս Հայաստանում են մեծանում»,- ասում է Գաբրիելը: