Խոր Վիրապի դպիեները


Խոր Վիրապի դպիրները ամեն կիրակի շապիկ են հագնում՝ մասնակցում պատարագի: Ավելի փորձառու դպիրները նորեկներին սիրով օգնում են: Պատարագից հետո միասին աղավնիներին են կերակրում, շտապում՝ ֆուտբոլ խաղալու: Երեխաների առօրյան գյուղում հետաքրքիր է ու արկածներով լի:

Ծաղկազարդ (Արտաշատ)


Ծաղկազարդին Արտաշատի Սուրբ Հովհաննես Ավետարանիչ առաջնորդանիստ եկեղեցու խորանը դպրաշատ էր: Երեխաները վաղ առավոտյան շտապել էին եկեղեցի: Ուռենու ճյուղերից հյուսել պսակներ ու մասնակցել պատարագին։

Ջրվեժի դպիրները (երեք եղբայր)


Հովհաննեսը, Տիգրանն ու Արշավիրը եղբայրներ են,նրանք արդեն ինը տարի հաճախում են Ջրվեժի Սուրբ Կաթողիկե եկեղեցի, շապիկ հագնում և մասնակցում պատարագին: Նրանց նախասիրությունները բազմազան են, առօրյան՝ հագեցած։

Առինջի եկեղեցու դպիր Նարեկը


Նարեկի կիրակին սկսվում է Առինջի Սուրբ Հովհաննես եկեղեցուց, նա շապիկ է հագնում և խորան բարձրանում: Երազում է ճարտարապետ դառնալ, սիրում է նկարել, կիթառ նվագել, եղբոր համար գրքեր կարդալ:

Ռազմաճակատի վիրաբույժները


Թորակալ վիրաբույժ Գևորգ Ոսկանյանը հետահայաց հիշում է, թե ինչ դժվար ու փորձություններով լի տարի էր 2020թ: Աստղիկ ԲԿ-ն առաջիններից էր, որտեղ բացվեց քովիդի բաժանմունք: Շուրջօրյա գրաֆիկով աշխատող թորակալ վիրաբույժների թիմը կամավոր սկզբունքով մասնակցեց 44 օրյա պատերազմին:

Տաթև Խաչատրյան


Բժշկական համալսարանի ուսանող Տաթեւ Խաչատրյանը 44-օրյա պատերազմի ժամանակ իր ընկերների հետ կամավոր մեկնում է Արցախ և միանում շտապ օգնության ջոկատին: Նա իր անցած ու տեսած պատերազմի մասին առանց հուզվելու չի կարողանում հիշել: Պատերազմը հետո նախընտրել է դառնալ հոգեբույժ:

Կարեն Գասպարյան


Արցախյան պատերազմներ անցած անեսթեզիոլոգ ռեանեմատոլոգ Կարեն Գասպարյանի համար 2020-ի պատերազմը սկսվեց քովիդից, առաջին իսկ օրվանից կամավորագրվեց հիվանդներին փրկելու: 44-օրյա պատերազմի օրերն ու ապրումների մասին հիշում է հուզմունքով:

Գևորգն ու Լևոնը (Արտաշատ)


Գևորգն ու Լևոնը դասընկերներ են, հաճախում են Արտաշատի Սուրբ Հովհաննես եկեղեցի, խորան են բարձրանում, մասնակցում Պատարագին: Նրանք անհամբեր սպասում են կիրակի օրվան՝ ընկերներով զբոսնում են, կիթառ նվագում, օրն անցկացնում են միասին։

Տիգրանն ու Ալբերտը (Ջրվեժ)


Մանուկ դպիր Ալբերտը Ջրվեժի Սուրբ Կաթողիկե եկեղեցում խորան է բարձրանում։ Նրա օրինակին հետեւել է եղբայրը՝ Տիգրանը։ Հիմա եղբայրներով ծռայում են եկեղեցում։

Սուրբ Աննայի դպիր Գրիգորը


Գրիգորն ու պապիկի ամեն կիրակի գնում են Սբ. Աննա եկեղեցի։ Նա շապիկ է հագնում՝ մասնակցում պատարագին: Հետո միասին զբոսնում են, հաճելի ժամանակ անցկացնում: Գրիգորի առօրյան հագեցած է, զբաղվում է սպորտով՝օգնում քույրիկներին:

Կեչառիսի դպիր Ալեքսը


Պապիկի ուղեկցությամբ Ալեքսը մանկուց էր հաճախում Կեչառիս։ Նա մի օր շապիկ հագնելու և խորան բարձրանալու ցանկություն է հայտնել: Այդպես՝ ամեն կիրակի Ծովագյուղից գալիս են, մասնակցում պատարագին ու վերադառնում:

Սպարտակ Պետրոսյան


Արցախյան պատերազմներով անցած անեսթեզիոլոգ ռեանեմատոլոգ Սպարտակ Պետրոսյանը մի քանի տարի հեռացած լինելով բժշկությունից, պատմում է, որ իրեն վերադարձրին բժշկություն՝Կորոնավիրուսն ու պատերազմը: Նա համոզված է՝ ապրումներն ու անցած փորձությունները կոփում են մարդուն։