 |
Մի´ ցանկացիր․ մաս 1Ցանկանալը մարդու գոյության ամենահիմնարար կարողությունն ու առաձնահատկությունն է: Երբ Սուրբ Գիրքը մեզ պատգամում է՝ մի ցանկացիր, ինչ՞ հստակ պարագաներ է մատնանշում. Մեկնաբանում է Տ. Ռուբեն վարդապետ Զարգարյանը: |
 |
Լույս, որ կյանքի ուղեցույց էՀիսուս, որպես բեթղեհեմյան աստղ, ինչպե՞ս է շարունակում լուսավորել մեր ճանապարհը՝ մնալով ամենքիս կյանքի անբաժան ուղեկիցը. մեկնաբանում է Ռուբեն վարդապետ Զարգարյանը։ |
 |
Քրիստոս ի՞նչ բերեց մեզԻնչպե՞ս է Քրիստոսի Ծնունդը մեզ պատմում Աստծո մասին, ապա ուրվագծում մեր անցնելիք ճանապարհը. Մեկնաբանում է Տ. Ռուբեն վարդ Զարգարյանը: |
 |
Տե’ր, ավելացրո’ւ մեր հավատքը մաս 2Ինչո՞ւ է հավատքը մարդկային կյանքի բաղկացուցիչ մաս համարվում անկախ կրոնական, սեռային, տարիքային, մշակութային զանզանությունից: |
 |
Դանիել Վարուժան, «Հացին երգը»Դանիել Վարուժանի վերջին՝ հրաշքով փրկված ու hետմահու հրատարակված «Հացին երգը» նշանավոր շարքը ներկայացնում է հացի արարման ընթացքը՝ սկսած սերմնացանից, մինչ հացի պատրաստում: Այս բանաստեղծական շարքը գաղափարական ու հոգեբանական հզոր լիցքեր ու կարևոր նպատակներ ունի: «Զուգահեռ ընթերցումներ» հաղորդմանը Դ. Վարուժանի «Հացին երգը» շարքը քննարկում են գրականագետներ Հայկ Համբարձումյանն ու Արքմենիկ Նիկողոսյանը: |
 |
Տե’ր, ավելացրո’ւ մեր հավատքըԻնչո՞ւ է հավատքը մարդկային կյանքի բաղկացուցիչ մաս համարվում անկախ կրոնական, սեռային,տարիքային, մշակութային զանզանությունից: |
 |
Մեծագույն պատվիրանըՍեր մինչեւ վերջ՝ սեր ի սպառ։ Եվ սա շատ տրամաբանական է։ Ինչո՞ւ։ Եթե ճիշտ է, որ մարդը Աստծո պատկերակիրն է, յուրքանչյու ոք, մարդկային արարած ծնվում է Աստծո պատկերով, որովհետեւ մարդ այդպես է ստեղծված և կոչված է նմանվելու Աստծուն։ Եթե մենք Աստծո պատկերակիրն ենք, մենք չենք կարող սիրել Աստծուն, բայց միեւնույն ժամանակ արհամարհել նրա պատկերը երկրի վրա։ Ո՞րն է մեծագույն պատվիրանը, ինչպե՞ս ենք մենք կիրառում մեր կյանքում. Մեկնաբանում է Տ. Ռուբեն վարդապետ Զարգարյանը: |
 |
Ձայն բազմաց՝ ձայն Աստծո՞Ձայն բազմացը, ձայն Աստծունը չէ, այլ իշխող համակարգի ձայնն է։ Բարաբան, որ ավազակ էր՝ ապստամբ, ազատագրման կեղծ իդեալ, կեղծ սիմվոլ։ Հիսուսի առաջադրած ազատագրումն այս կեղծ ազատագրումը չէր, բայց ժողովուրդը նախապատվությունը տվեց ազատագրման կեղծ ճանապարհին, որն հետո արժեցավ ողբերգության։ Ինչպե՞ս է Սուրբ Գիրքը փաստում, որ ժողովրդի ձայնն Աստծո ձայնը չի արտահայտում. Մեկնաբանում է Տ. Ռուբեն վարդապետ Զարգարյանը: |
 |
Բաբելոն՝ «աստվածների դուռ»Բաբելոնի աշտարակաշինությունը առաջին կոլեկտիվ մեղքն էր։ Այստեղ տեղի է ունենում մեղանչման դրսեւորում հասարակական, քաղաքական, կոլեկտիվ իմաստով։ Եթե Ադամ և Եվա դրվագում, Կայեն և Աբել դրվագում անհատական մեղքեր են գործում, ապա այստեղ գործում են հավաքական մեղք, որը իշխանության մեղքն է։ Որեւէ հավաքականության մեջ միշտ կա իշխանության չարաշահման խնդիր և անցնում է այն ուժի խոսքը, որը տիրապետություն ունի։ Ի՞նչ հակադրություն կա Բաբելոնի աշտարակաշինության և Հոգեգալսուտի արարողությունների միջև, ի՞նչ նմանություններ ունեն մեր այսօրվա կյանքի հետ. մեկնաբանում է Տ Ռուբեն վարդ. Զարգարյանը։ |
 |
Տ. Ռուբեն վարդապետ ԶարգարյանԱրցունքը, արտասուքը, լացը մարդկային երեւույթ է սկսած մերծննդյան պահից։ Այս իմստով թույլերին հատուկ երեւույթ չէ, որը սխալմամբ այդպես է ընկալվում։ Հակառակը՝ եթե մենք քրիստոնեական դիտանկյունից նայենք թույլ են նրանք, ովքեր վախենում են մեղադրվել իրենց գործած սխալների համար եւ ուժեղ են այն մարդիկ, որոնք քաջություն ունեն իրենց սխալն ընդունելու, ապաշխարհելու, վերադառնալու Աստծո հավատարմության դաշտ։ Եւ ամենակարեւորը՝ երբ արցունք ենք թափում անկեղծ զղջումով, այ սա է, որ մարդկայնացնում է մարդուն։ Ինչո՞ւ է Քրիստոս լալիս, իր լացով ի՞նչ պատգամ է ուղղում մեզ, ինչու՞ ենք արտասվելու շնորհ խնդրում Աստծուց. մեկնաբանում է Տ Ռուբեն վարդ. Զարգարյանը։ |
 |
Հավատքը որպես մրցավազքՍպորտը կրթում է ոչ միայն ֆիզիկական զորություն, այլ բարոյական արժեքներ։ Օրինակ հարգանք դիմացինի նկատմամբ։ Սպորտում կանոններ կան, իսկ կանոնը դիմացինի իրավունքները հարգելն է։ Սպորտի մարդը առաջին օրվանից առնչվում է կանոններին։ Սպորտը նաեւ ենթադրում է զոհողություն, ինչը քրիստոնեական կյանքի առանցքն է։ Ինչու՞ է Պողոս առաքյալը քրիստոնեական կյանքը սպորտի հետ համեմատում, ի՞նչ զուգահեռներ ու նմանություններ կան. մեկնաբանում է Տ Ռուբեն վարդ. Զարգարյանը։ |
 |
Սուրբ Հաղորդությունը՝ բարիքի բաժնեկցություն /մաս 2/Պաշտել Աստծուն նշանակում է անցնել բաժնեկցության ճանապարհով։ Մենք սպառողական հոգեբանություն ունենք՝ գալիս ենք եկեղեցի, Սուրբ Պատարագի ենք մասնակցում, լսում ենք Աստծու խոսքը, Սուրբ հաղորդություն ենք ստանում, բայց դրանից հետո բարիք չենք գործում։ Հովհան Ոսկեբերանն ասում է՝ ցանկանում ես պատվել Քրիստոսի մարմի՞նը։ Շատ լավ։ Նա ով ասել է՝ այս է իմ մարմինը, նաեւ ասել է՝ քաղցած էի եւ ինձ հաց տվեցին։ Նաեւ ասել է, որ եթե այս ամենը չեք անի իմ եղբայրներից մեկին, արած չեք լինի նաեւ ինձ։ Ոսկեբերանը մի օրինակ է բերում՝ ինչ իմաստ ունի պատվել Քրիստոսին Սուրբ սեղանի վրա ոսկե սպասքով, երբ եկեղեցու դռանը քո քրիստոնյա եղբայրը մեռնում է սովից։ Մեկնաբանում է Տ Ռուբեն վարդ. Զարգարյանը։ |
