Ռեժիսոր Արթուր Սարիբեկյան

Կարո Համբարձումյանը 44-օրյա պատերազմից հետո

Անհաղթահարելի դժվարություններ չկան

Եթե չլիներ պատերազմը մեխանիզատոր Կարո Համբարձումյանի կյանքը բոլորովին այլ հունով կընթանար: Նա տարվա մեծ մասն անցկացնում էր Ռուսաստանում՝ արտագնա աշխատանքի մեջ: Նա Հայաստան է վերադարձել քառօրյա, ապա՝ 44-օրյա պատերազմին և Տիգրան Մեծ ջոկատով մեկնել է Արցախ: Հոկտեմբերի 3-ին Կարո Համբարձումյանը Մադաղիսում վիրավորվում է։ Նա հիմա պատրաստվում է բարդ վիրահատության և հույս ունի, որ արդյունքում ոտքը կվերականգնվի։ Կարո Համբարձումյանը համարում է, որ կյանքում չկան անհաղթահարելի դժվարություններ և առհասարակ՝ չկա կյանք առանց դժվարությունների։
 

Գաբրիել արքեպիսկոպոս Այվազովսկի

Հովհաննես արքեպիսկոպոս Այվազովսկին լինելով կաթոլիկ վարդապետ, ըմբոստանում է Հռոմի Սիոն պապի հայերին վերաբերող հրովարտակի դեմ, հալածվում է և վերադառնում Հայ Առաքելական եկեղեցի։ Հմուտ հրապարակախոսն ու մանկավարժը եղել է Գևորգյան հոգևոր ճեմարանի տեսուչը և իր դերակատարությունն ունեցել այստեղ դասավանդվող աստավածաբանական առարկաների կատարելագործման մեջ:

Ավետիս Ահարոնյան

Գևորգյան հոգևոր ճեմարանի սան Ավետիս Ահարոնյանը, ամբողջ կյանքի ընթացքում փորձել է համատեղել գրական, ստեղծագործական աշխատանքը քաղաքական գործունեության հետ: Նա Հայաստանի Առաջին հանարապետության խորհրդարանի նախագահն էր ու հայ ժողովրդի համար ճակատագրական նշանակություն ստացած միջազգային բանակցություններում Հայստանի պատվիրակության ղեկավարը։ Հայաստանի խորհրդայնացումից հետո ստիպված էր հեռանալ հայրենիքից: Ահարոնյանը մինչև մահ հասարակական գործունեությունը համատեղեց գրական աշխատանքի հետ:

Նիկողայոս Ադոնց

Նիկողայոս Ադոնցը՝ մի քանի տարի դասավանդելով Գևորգյան հոգևոր ճեմարանում, անջնջելի հետք է թողել պատմության դասավանդման մեթոդների և բովանդակության վրա: Մեծանուն պատմաբանը՝ ստիպված լինելով կյանքի մեծ մասն ապրել հայրենիքից հեռու, երբեք չի դադարել գործել հանուն Հայաստանի և հայ ժողովրդի: Ադոնցի աշխատությունների մեջ մեծ տեղ են զբաղեցնում Հայ եկեղեցուն ու հայոց դավանանքին վերաբերող նշանակալի ուսումնասիրությունները:

Գագիկ Միրզոյանը 44-օրյա պատերազմից հետո

Աստծու տված կյանքը չի կարելի վատնել

44-օրյա պատերազմում վիրավորված Գագիկ Միրզոյանը մանրամասնորեն հիշում է 2020 թվականի սեպտեմբերի 27-ից մինչ իր վիրավորվելու օրը ռազմադաշտում տեղի ունեցած իրադարձությունները: Պատերազմից քաղած գլխավոր դասը՝ աստվածատուր կյանքը չվատնելն է, և նվիրումով ու սիրով ապրելը։ Երկարատև լուռ և ինքնամփոփ ապրելուց հետո հասկացել է, որ կենդանի է մնացել, որովհետև կարևոր անելիքներ ունի:
 

Հարություն Մկրտչյանը 44-օրյա պատերազմից հետո

Պատերազմով անցած պայմանագրային զինծառայողը առաքելություն ունի
Շիրակի մարզի  Մեղրաշատ գյուղի բնակիչ Հարություն Մկրտչյանը 44-օրյա պատերազմին կորցրել է ոտքը, առողջությունն ու մանկության ընկերոջը։ Հարությունը մեկը մյուսի հետեւից վիրահատություններ է տանում, սակայն հույս ունի, որ ամեն ինչ լավ է լինելու՝ Աստված կպահպանի իրեն, որովհետեւ դեռեւս անելիքներ ունի։

Արտյոմ Սարուխանյանը 44-օրյա պատերազմից հետո

Պատերազմի ծանր վիրավորը բոլորին ստիպում է ապրել

44-օրյա պտերազմի ընթացքում ծանր վիրավորվելուց հետո Արտյոմ Սարուխանյանը 17 անգամ վիրահատվել է։ Վիրավորվելուց հետո նրան Մարտակերտի հոսպիտալից տեղափոխել են Գորիս, հետո՝  Երևան: Այդ ամբողջ ընթացքում Արտյոմը կարծել է, որ կորցրել է ոտքը և գուցե բժիշկները չհասցնեն վերականգնել։ Գորիսում նրան հայտնել են, որ առաջին վիրահատությունը բարեհաջող է անցել, բայց արդյո՞ք կվերականգնվեր ոտքը։
 

Էրիկ Մկրտչյանը 44-օրյա պատերազմից հետո

Արամ Թերզյանը 44-օրյա պատերազմից հետո

Ազոթագիրքը փրկել է հայր և որդի Թերզյանների կյանքը 44-օրյա պատերազմի ժամանակ Արամ Թերզյանի կյանքը փրկել է գրպանի աղոթագիրքն ու խաչը։ Թշնամու գնդակը դիպել էր ծոցագրպանի աղոթագրքին, որը զրահաբաճկոնի նման պաշտպանել է Արամին։ Նույն աղոթագիրքը Արցախի առաջին պատերազմի ժամանակ պաշտպանել է նաեւ Արամի հորը։ «Զինվորի տանը» բուժվելուց հետո Արամն աղոթագիրքը նվիրել է վերականգնողական կենտրոնում բացված մատուռին։ Հիմա Արամը «Զինվորի տան» Շիրակի մարզի համակարգողն է։

Մանվել Հակոբյանը 44-օրյա պատերազմից հետո

Մանվել Հակոբյանը ողնուղեղային վնասվածք է ստացել 44 օրյա պատերազմի առաջին օրերին: Սկզբում չէր գիտակցում վնասվածքի բարդությունը. կյանքը փրկվել էր, ծնողներն ու հարազատները ողջ-առողջ էին: Սակայն առջևում էին վերականգնման, պայքարի երկար ու ձիգ ամիսները: Մանվելը վստահ է, որ սայլակը ժամանակավոր է իր կյանքում: «Անկախ նրանից, թե ինչ են ասել տարբեր բժիշկներ, եթե հազար հոգուց մեկը քայլել է իմ վիճակում, ապա ես կլինեմ երկրորդը: Եթե մինչ այս ոչ ոք չի քայլել՝ ես առաջինը կլինեմ»,- ասում է Մանվելը: