1930-ական թվականներին հայ գրականության մեջ ինքնակենսագրական վեպերը մեծ տարածում գտան: Լույս տեսան Ստեփան Զորյանի «Մի կյանքի պատմություն», Վահան Թոթովենցի «Կյանքը հին հռովմեական ճանապարհի վրա», Գուրգեն Մահարու «Մանկություն» և «Պատանեկություն», Զապել Եսայանի «Սիլիհտարի պարտեզները» վեպերն ու վիպակները: Միևնույն ժամանակ՝ սկսեցին գրվել մշակութային, հասարակական֊-քաղաքական և այլ նշանավոր դեմքերի մասին կենսագրական վեպեր: Ինչո՞վ են հատկանշվում ինքնակենսագրական գործերը, կա՞ն էական տարբերություններ և սահմաններ կենսագրական-փաստագրական վեպերի և պարզապես որևէ նշանավոր անհատի մասին գործերի միջև: «Զուգահեռ ընթերցումներ»-ում բանավիճում են գրականագետներ Հայկ Համբարձումյանն ու Արքմենիկ Նիկողոսյանը:

2022-04-30T22:05:00+04:00
Telecast type: Հաղորդաշար
Մեկնաբանություններ